ପରଜା
ନାଚ ଶେଷରେ ବର୍ଷା ଶେଷର ଧୀର ନାଚ, ଝାପୁରୁ ଟାପୁରୁ, ଝାଳ ଫିଝି ସାଉଛି, ଗୁଭ ଉଠୁଛି ପଡ଼ 2, ମୁହଁରେ କଏ ଅନ୍ଧର ବୋଈଛୁ, ଗର୍ଭରୁ ଫୁଲ ଖସି ପାଦ ମାତରେ ଚୂନା ହୋଇ ସାଇଛି, ଶବ୍ଦ ଦେଖିଲ୍ ବାଗ୍ଲ ତା ପାଖେ ନାହିଁ । ଲମ୍ଭ ଉତ୍ତର ପଢ଼ଦେଇ ଦେଇ ସେ ବୁଲୁଛି ଯେଉଁଠି କାନୋଡ, ସକୋଡ଼, ସରୁବାଲ, ସାଈଅଦାନ୍, ସେଇଠି । ଧୀରେ ସେ ଖସି ଗୁଲ ଆସିଲ, ଦଲରୁ ସୁଦ୍ଧା ଡାଳ ଗଇନାହିଁ । କେନ୍ଦ୍ର ଦେଖିଲେ ନାହଁ, ଧାଂନ୍ତୀ—ଶିଶୁଳୀ ଆଖି ପିଛୁଡ଼ାକେ ମିଶିଗଲ । ସମସ୍ତେ ସତ୍ୟେକ ତାଈ ମାଈ ଭାଲୁ ଚାପର କରୁଛନ୍ତି । ଧାଇଁ ଧାଇଁ ଭଲ
ନିଶବଦ ରତ୍ତ । କାଳର ପଡ଼ ଛ । ଗଜ ଫାଙ୍କେ ଫାଙ୍କେ ଛୋଡ଼ା ଟୋପା ଜଉ ଆଲୁଅ କରନ୍ତୁ ବନ୍ଧ ଲଗି ଲଗିବା ପଛୁ । ଝିଙ୍କାଘ ପୂ
ପରକା
ବାଙ୍କ ପାଖେ ଢାଉ ପରଜା ବାହାଈର । ମୋତେ ମାଠ ଖଣ୍ଡେ
“ଜରେ ମୁଦ୍ଧ କୁଆଡ଼େ ଗୃଲନ୍ତୁ ଏରେବେଳେ ?’'” ଲଠୁଁ ଜବାବ୍ ନାହଁ । ନିଜେ ନିଜ ପ୍ରଶ୍ନର ଉତ୍ତର ଦେଇ କାଉ ପରଜା କହଲ, “ଘରକୁ ଲେଉଛୁ ), ଗ୍ୟାଲ୍ ମୁଁ ଛଦେଇ
ବନ୍ଧୁ ନ କହ ଭଲ ପରଚର ହୋଇ ସ୍ଟଲଗଲ, ପଛେ ୧% ଖଣ୍ଡେ ଫାର୍ରେ ରହ ଭୁଇଁରେ ବାଡ଼ ଠୁକେଇ ଠୁକେଇ କାଉ ପରଜା । ଶବ୍ଦ ପିଣ୍ଡାକୁ ଉଠିଲ, ୯ରେ ପଣି ଢାଝି କଣଦେଲ । କାଉ ପରଜା ଡାକଟାଏ ମାଈ ଉପରେ ପଡ଼ ବିଦାୟୁ ନେଲ, "ଏ ସୁଦ୍ଧ, ମୁଇଁ ଥଉ ନ ରହେ, ଗତ ବେଶି ହେଲୁଣି ମୁଁ ସାଉଛୁ ।"
ଗାଁ'ର ବାଡ଼ ଠକ ଠକ ଦୂରରେ ମିଳେଇ ନ ସାଉଣ୍ଡ ଘଛଣାରେ ପଡ଼ ଚଳେ ମୁହଁ ପୋତ ଶବ୍ଦ ମନଇଚ୍ଛା କାନ୍ଦଲ, କେହ ପ୍ରବୋଧ ଦେବାକୁ ଆସିଲେ ନାହିଁ । ଦ୍ଧରୁଝିଆ ଅନ୍ଧାର ।
ଜନା ! ସେ ସମସ୍ତ ଙ୍କଠୁ ବିଦାୟ ନେବାକୁ ଗୃହେଁ, ତା'ର କେନ୍ଦ୍ର ନାହଁ
ଉଆଁ ସର ଅନ୍ଧାର ଶେଷରେ ଗୋଡ ଛୁଝି ପାଇ । ଜଉ ଉଦଲେ ହେବ ଚଇ ପାଇ ନ ଥୁଳ୍ପ, ସାତୃକାର କହଲ, ପରବ । ପଞ୍ଜରେ ମଧ୍ୟ ସେ ଛୁ? "ଗୋରୁ ବନ୍ଧା ହେବ, ତା'ପରେ ଭୁମେ ସବୁ ଘର ଜଗି ଶୋଇବ । ସକାଳୁ ଉଠି ଯେଣେ ହେଲେ ଯାଅ, ପୁଣି ସାର ଦିନ ପରେ ଆସିବ, ଡେଈ ହେଲେ ପୁଣି
ଅତ ପାହାନ୍ତାରୁ ବାପ ପୁଅ କଣହେଁ କାନ୍ଧରେ ଟାଙ୍ଗି ଆ ପକେଇ ଆପଣାର ବାଉଡ଼ କାନ୍ଧେଇ ବାଝେ ବାଧେ ଘରକୁ ଫେରିଲେ ।
ପରଜା
ଆଜି ମନ ହାଲୁଜା, ଏଇ ହାଲୁକା ଅନ୍ଧାର ପଦ୍ଧ । ପାହାଣ୍ଡ