ଉତ୍ତର ନାହିଁ, ଦୁର୍ଗକୁ ଶଶୁଣା ନାହିଁ ।
ବଳୀଦତ୍ତର ମୁହଁରୁ ଝାଲ କେଶ୍ କେର ବୋହଲଣି, ଛେପ ଭୋଳ ତୋଳ ହଲ "ଅଷ୍ଟ ଏ ଖିବା କଥା, ମୁଁ ନଳେ ଦେଇଆସିବ ସାଇ । ...ସାହେନ୍ ଆପଣଙ୍କ ଉଥିରେ ସମ୍ଭୁଠୁ ବେଶ ଖୁସି ଅଜ୍ଞ—"
" “ତମେ କେମିତ ଜାଣିଲ ? କିଏ କଷ୍କ ? କଣ ଲେଖିତ ଦେଖିର =ହେଲେ, —ଏ, କୁହ ଲୁହ । ଆଂ, ଝରଣା ହେଲା, ଆସନା ଯିବା ଆମ ବସାକୁ । 3, ତମେ ମହା ଜଣେ ଦେଖୁ, ଅସ ଅସ ବଲୀଦତ୍ତ ବାକୁ !!'
"ଆପଣ ବଲେ ଜାଣିବେ ଆଗ, ଝାଇ ଏ ଗଈବଙ୍କ ପାଇଁ ମିଠେଇ ଲେଖିଥାନ୍ତୁ । ସାହେବ୍ ଫେର ଜାର୍ହକ ଡାକଚ, ମୁଁ ଘର ତରଢର ଅଛ ଅଛ !!!
“ଅଚ୍ଛା, ତା ହେଲେ ସାଅ । ତମେ ବଡ଼ କାର୍ଯ୍ୟ ଲୁଣଲ ବଳୀଦତ୍ତ ବାରୁ, Sଳା ଦସ୍ତସରେ ଏବେ ଦାୟିତ୍ବତ୍ତନ ମୁଁ ଖୁବ୍ କମ୍ ଦେଖି । ସା' ହଉ ମୋମୋଟି ସବୁ ଭଲ ତାହାହେଲେ, ନୁହେଁ ? ସେଇଥିପାଇଁ ସିଗାରେଟ୍ ଦେଲ, ମୁଁ ତ ଅଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ! କାହଁ କାହାକୁ ତ ସେ ଏପର ନହେନାହିଁ ! ବଣଳନ୍ତକୁ ପୋଷା ମନେଇବା ବଡ଼ କ ଚନ୍ଦ୍ର କ$ ।"
ବଦତ୍ତ ମୁରୁକେଇ ହସୁଛୁ ।
4 ହସ ପରଠି ଅଞ୍ଚଳ ବୋ ବୋଲିଲା ପଣ, ଅପେ ଆସେ । ମହାପାଡେ ସାଇକେଲ ଚଢ଼ି ଚଢ଼ି ହଁ କନା ଉଡ଼ଗଲେଣି ସରାରେଟ୍ ପାଇୱବାର କଳନ୍ତୁ ପ୍ରପ୍ଟର କଣବାକୁ । ବଲୀଦତ୍ତ ମନେ ମନେ ଢାଙ୍କୁ ରାଈ । ଦେଇ
ବାହାର ଗୋଟିଏ ଇପ୍ସଲ୍ । ଭୋଗ ତୋରଣଣୋଭର ଦ୍ବାରଦେଶ । ଆ ବ, ସାହେତୁ ଆସିବେ । ସାହେଡ୍କୁ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ କଣ ଗାଇବାକୁ ଢ™ ଶିକ୍ଷକ ଅରୁଣ ବାବୁ ପିଲମାନଙ୍କୁ ଗାଁତ ଅଭ୍ୟାସ କରେଉଛନ୍ତି ।
“ଜନଗଣମନ-ଅଧିନାୟକ ଜସ୍ଟ ହେ,
ବଲୀଦତ୍ତ ରେକ୍ତ ହୋଇ ଗୃହଁଦେଇ ଗଳ୍ପ, ସଗିଲ ଏ ମାଙ୍କଡ଼ାମି । ମନ-ପସ୍ତରରେ ର୍ଷାର ଗ୍ରସ୍ତ, ଏପଣ ସୁବଧା ତାର ନଜର ନାହିଁ । ଚେତନ ମନରେ ଏତେବେଲେ ସେ ଖାଣ୍ଟି ପ୍ରଦେଶ —ଏକ ଅପମାନ, ଅରୁଣ ବାରୁଙ୍କର କଣ କାଣ୍ଡଖନ ହକିଛି ?
“ଆରେ, ବନ୍ଦୀଦତ୍ତ ବାରୁ ସେ—"
‘‘ଅଳା, ଅରୁଣ ବାରୁ, ସାହେଦ୍ କଣ ବଦ କହଲ ! ଆପଣ ଜଣ ସେ
26
"ରୁଝ ନାହାନ୍ତି, ସେପଶଳ ଏକା କାଳେ ଦୁଇ ପକ୍ଷ । ସାହେର୍