ଦାନାପଣି
ଜଣ ସେ ଦେଇଛୁ ? ଖଣ୍ଡେ ଅଳଙ୍କାର ? କେବେ ଖଣ୍ଡେ ଦାମୀ ଶାଢ଼ୀ ବଳରେ ମଦନ୍ତୀ ଊବଶୀ ହୋଇ ବସି a, ରୁପାଟିଆ ଝିଆ ଲୁଗା ପିନ୍ଧ ଦୁଆର ଓଲାଏ, ଝିପ ନଷ୍ଟକଈ ରଗଡ଼ ରଗଡ଼ ଅଇଁଠା ବାସନରୁ ରେକେତା ଛଡ଼ାଏ । ଆଂ ! ଦୀର୍ଘଶ୍ବାସ । ଢାର ସଗ୍ଗର ଜହ୍ନି ଫୁଲ୍
ବନ୍ଧୁର ଦୁଇ ଅଖିରେ କଣ୍ଟାଲିଆ ଢାତ । ସାମ୍ନାକୁ ଗୃହ୍ମ ଛୁ, ଓସାର କପାଳର ବସ୍ତୁତ ଉପରେ ଠାଏ ଠାଏ କଲା ମେଘର ଛଇ । ସରୁ ସରୁ ସମାନ୍ତଗୁଲ ଗାର କଣ ଅଗଣା ଆଡ଼କୁ କୁଦ୍ଧଗଲ୍ —“ଢ ବାର୍ ।”
ଅନ୍ଧାରେ ଅନ୍ଧାରେ ଏଲୁଟିଆ ରୁ ଲଛୁ ବଳୀଦତ୍ତ । ଆପଣା ଉପରେ ଘ ଆସୁଛୁ. —କାହିଁକ ସେ ଏତେ ସମସ୍ତ ନଷ୍ଟକଲ । ଗ୍ରଗ ହେଉଛୁ ବନ୍ଧୁ ଉପରେ, ଝିକ ଟିକ କଣ ଯେତକ ବିଶ୍ଳେଷଣ କରୁଛୁ ସେଦ୍ଧକ ଢାର ହଂସା ବଢ଼ ଛୁ । ମନେ ପନ୍ତୁ, ଆପଣାର ସମସ୍ୟା, ଆପଣାର ଆଦର୍ଶ, ପାଖେ ଏଙ୍କଗୁଓ, ପାଖେ ଏ ବନ୍ଧୁ । ଭଷ୍ୟତର ଭାରଢମ୍ୟ ଆଖିକ ଭଲ ଦଣେ, ଯେ ଯେପରି ସେ ସେପଈ ଫଲ ପାଇନ ଅବଶ୍ୟ । ମଝିରେ ମୂକ୍ତଢର୍କ ହସାବ ଗଣିତକୁ ଓଲବ୍ଧ ପାଲଳ୍ପ କରେ । - ବେଲେବେଲେ ଅଦେଖା ଭଗ୍ୟ, କନ୍ତୁ କେଭେ ଥର ? ପ୍ରଗQଶୀଳ ମନୁଷ୍ୟ ସ୍ୱଗ୍ୟର ପଢଆଗକୁ ସାନକଣ୍ଠ ଶିଖିଛୁ, କାର୍ଯ୍ୟରେ ହସାବ କର ଗଣି ଦେଇଛୁ ପୁଣି ହସାବ କପି ସୁଧ ଅସଲ ମିଶାଇ ଗଣିନେଉଛୁ ଆପଣା ମୂଲର ପାଉଣା । ବନ୍ଧୁ ଦ୍ଧଜେ ନଜ ଗୋଡ଼ରେ କୁର୍ଦାଡ଼ ଗ୍ରେଟ ମାଈ ମୀଈ ଗୃଲଛୁ, ଏଠି ଭଗ୍ୟ କଣ ?
ସାନ ସାନ ପାହୁଣ୍ଡରେ ଭରଭର କଈ ବାଧ୍ୟ ଗୁଲ୍ ଗୁଲୁ ସେ ଭାର ଉଦଷ୍ୟତରେ ଘୃଲବାକୁ ଆରମ୍ଭ କଲ । ହଠାତ୍ ସେ ଫୁଲ୍ଯାଇଛୁ. ମୁଣ୍ଡ ଞ୍ଚ ହୋଇ ହୋଇ ଆକାଶକୁ ନ ଉଠିଲେ ବି ଆକାଶ ନଇଁପଡ଼ ଛୁଲିଛୁ ତାର ମୁଣ୍ଡକୁ । ଗୁଈପାଖେ ଫୁଲ ଭାଗୁ । ପାଦଢଲେ ଅନ୍ଧାରେ ଅନ୍ଧାରେ ପୃଥ୩ ଲେଖୁଛି । ଏମିତ ସେ ଦୁମ୍ ଦୁମ୍ ଗୋଡ଼ କଡ଼ ଜଗଢ ଶଦ୍ଦ ମାଡ଼ି ଦଳ ଲଥିବ ଢାର ଅଭିଗ୍ଧସ୍ଥଲକୁ । କରପଝିଆ ଗ୍ରେ ହୁଙ୍କା ଉହାଡ଼ରେ ସାନ କଣ୍ଟାଗଛ ତଳେ ଭଙ୍ଗି ରୁଈ ମେୱମାଞ୍ଚ୍ ହୋଇ ବସିନ୍ଧୁ ବନ୍ଧୁ, ଦାନ୍ତନକୁଝି ବସିନ୍ଧୁ, ଉପରକୁ ଅନେଇଛୁ । ମୁଁ
Digitized by srjanika@gmail.com