“ଢମ ଦହ ସତ୍ତ୍ବ ନାଇଁକି ଅପା !”- ଅମୃତଭଣ୍ଡା। ଗଛରେ ଆହୃଣ କେଞ୍ଚାଏ ମାଈ ସଙ୍ଗେଜମ କହଲ ।
“ଢାହେଲେ ଢମେ ଘରକୁ ଯାଅ ।”
‘‘ଘରେ ନାଇଁ ଆଉ କଣ ବାହାରେ ଅଛ କ ଲେ ! ସବୁ ଦେଖି ଦେଖି ଆଖି ରୁଜ ବସିଦ୍ଧ, ଅଉ ଏଇ କାଇଁକି । ହଉ ଲେ, ଗଲ । ଷିଲ ଗଛ ହାନ୍ତେ ନାଇଁ ଲେ !"
ଘୁମବାରୁଙ୍କ ସ୍ତ୍ରୀ ଗଲେ ।
ସରେଳମ ଏଥର ସଢକୁ ସଢ ଗଛ ଓପାଣ୍ଡବାରେ ମନ ଦେଲା । ପୁରୁଣା ଘର ଛୁଡ଼ବାକୁ ପଡ଼ିବ । ଆପଣାର ଦଖଲ ଅଧିକାରର କିଛୁ' ବୋଲ କରୁ ଗୁଡ଼ଯିବ ନାହଁ ସେ ଏଠି, କୁଝାଟିଏ କି ।
କିନ୍ତୁ ମଣିଷ ଅପଣାର ବହୁତ କଥା ସ୍ପଡ଼ ଦେଇଯାଏ ପଛରେ, ନ ଥାଉ ପଛେ ଏହେଁ ଟିକିଏ ଇଚ୍ଛା ଏବଂ ଏହି କଥା ଅନୁଭବ କଲେ ସଗ୍ଲେଜମ ଓ ବଳୀଦତ୍ତ, ଉଭୟେ. ଯେତେବେଲେ ଗାଡ଼ ଆସି ଠିଆହେଲ, କନଷପନ୍ତ୍ର ବନ୍ଧାବନ୍ଧ ଶେଷ,. ପୁରୁଣା ବସାରୁ ଯିବାକୁ ହଁ ହେବ ।
କେବଲ ଅନ୍ୟ ବସା ନୁହେଁ, —କୁମ୍ପାଳର ଅର୍ଡର, ସ୍ଥାନାନ୍ତର । କାରଣ ବଲୀଦତ୍ତର ପଦୋନ୍ନଈ ହୋଇଛୁ ଏବଂ କୁମାମର ବରରେ ସେ ଅଦୃଶ ବଡ଼ ଦ୍ଦାସ୍ତିତ୍ବ ରୁଲେଇବାକୁ ସମର୍ଥ, ସୁଭୟଂ ଭାଲୁ ଯିବାକୁ ହେବ ଦୂରକୁ । ଆଶାରେ ଉଡ୍ଫୁଞ୍ଚି ସେ,—ଦରମା ବଢ଼ି ଛୁ, ଆସୁ ଛ କ୍ଷମତା ଜାଈକଈବାରୁ ଯୋଗ ଓ ପଈସର । ସେହ ଦୂରରେ ଦଶିଯାଏ ନଜର ଭବିଷ୍ୟତ, ସେ ବ ସିଡ଼, ଉପରକୁ ଚଢ଼ି ହେବ । ପାଟିରୁଣ୍ଡ ।ଧପଡ଼ କଈ ଯିବାକୁ ଆୟୋଜନ ସେ କଣ୍ଠସାରସ୍ଥ ଖୋଲ ଅଣା, ଗାଡ଼କୁ ଊଦ୍ଧଷ ଉଠୋଉ ଉଠୋଉ ଖୁବ୍ ଚଳାର କଈଛ “ଲ, – ସ୍କୁଲ —”, କିନ୍ତୁ ଶେଷ ମୁହୂ ର୍ଷରେ ଅଲପେନେ ମାଣ୍ଡେଇ ରହିଛୁ ଅନ୍ୟମନସ୍କ ଥିବେ ଏବଂ ଏହିକିବେଳେ ମଣିଷର ଚରମ ଦୂବଲଢା ଢାଠି ପ୍ରକଳ୍ପ କଣ୍ଠସ୍ଥ ନିଜକୁ, ସେ ଯେଡ଼େ ଅଗ୍ରଗାମୀ ହେଲେ ବି ପଛକୁ ଗୃହେଁ, କାରଣ ପଛରେ ରହଗଳ୍ପ ନଜର କିନ୍ତୁ ଭଗ, ସାଙ୍ଗରେ ନେଇହେବନାହଁ ।
କାରଣ ଢେଜ ବଞ୍ଚେ ନାହଁ ଖାଲି ଏକମାନ୍ଧ ଆକାଶର ସୂର୍ଯ୍ୟ ବା ୱେବ୍ଲ ନଲ ଝଣ । ମଣିଷ ର ସମସ୍ତ ଉପରେ ବଞ୍ଚ୍ ସ୍ଟଲେ ନଜର ଢେଜ, ସ୍ଥାନ ଉପରେ ବଞ୍ଚସ୍ତୁଲେ ନଜର ଭାତ, ଅନୁଭୁଷ ଘେନ ଅନୁଭୁଷ ଦେଇଯାଏ ସ୍ପର୍ଶର ଓ ସ୍ମରଣର, ଦେଇ ଦେଇ ଦିନେ ସେ ହମକାକର, ଅନ୍ଧାର ହୁଏ, କନ୍ତୁ ସେ ପଣ) ଏକା-