ଶବ୍ଦରେ ଛୁଆ ଜମାହୁଅନ୍ତୁ, ମିଠାକ ଉଖୁଡ଼ା ଗ୍ରେଗପାଇଁ ଘଣ୍ଟି ଶବ୍ଦରେ ଛୁ । ସେଠି ଭକ୍ତରେ ବୋଉ କରେ ଦଣ୍ଡବତ, ବାପା ବଡ଼ • ବାସ୍ନାରେ ଜନ୍ଦା ଜମ ପାଟିରେ ଦୁଃଖର ଜଣାଣ ଜଣାନ୍ତ । ସତ୍ୟେକ ଦଣ୍ଡବଢି ହୁଏ ।
୪ଲ୪୩ ଆଖି, ଲୁଟୋପା ବାରେ ଚୂଳ୍ପ ନିଆଁ ଦଣ୍ଡ, ପୁଣି ଦୃଷ୍ଟି ଫେଶଯାଉ ଫୁଟିଲ ଗ୍ଧଉଲର ଝଗ୍ ବଗ୍, ବାସ୍ନା, ଖଟୁଲ ଦଶିଯା ଶିଯାଉଛୁ, ଅ ଅଖଢ ଜୀବନ —ଯାହା ସେ ହୋଇ ନ ଥିଲ, ବୋଈ ପ୍ରଦଣଭା ସାଇଭ ରଖିଥିଲା । ଦଶୁ ମନଗତ୍ସରର ରୁଦ୍ଧରଖା ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ କିନ୍ତୁ ହେବ ଅଭିମାନ,— ପ ଆଗ୍ର ଉହାଡ଼ରେ—ଢା’ର ପୃଷ୍ଠପରେ ଗୁଡ଼ାଏ ଭଙ୍ଗା ଆଶାର ସ୍ବପ୍ନ । ବନ୍ଧ ଓଉମୂଲେ ସେପଣ ଗୁଡ଼ାଏ ଭଙ୍ଗା ହାଣ୍ଡି ଖପରକୁ, ଗଦା ହୋଇ ରQଥାଏ ।
କେହ ନାହଁ, କେଡ଼େ ନହେଲା !
କାଠ ଜଲ ଭଲ ପାଉଁଶ ହେଉଛୁ ଖଣ୍ଡକୁ ଝଣ୍ଡ, ଗ୍ରେଷେଇ ଘରର ପରେ ଗୋଟାଏ ଘଟି ଘଟି ଚଲଛୁ . ସେପଶକ ରୁଆଁ କୁ ଛୁଆଁ । ଏହି ପୁରୁଣା ଶନ୍ତା, ଏକା ପଶସ୍ଥି ଘରେ ଏକାପଣ ସେହ ହନ୍ତସନ୍ତ, ସେହ ଝରସଣ - ଭୁବନା, ସେ ମଧ୍ୟ ଆପେ ଛୁଝି ଆସୁଛୁ ଧାଡ଼ହୋଇ, ପୁଣି ଘଲଯାଉଛୁ, ମନ ଥନ୍ତି ସାଉଛୁ । ପୁଣି ସନାଡ଼ ହେବା ଭଲ ହେବା ଅଗ୍ରେଗ୍ୟ ହେବାର ସହଜ ଜନ୍ତୁଗୁଣ ଅନୁସାରେ ଉବଷ୍ୟତ ଗଢ଼ ଛୁ, ଆପଣ ପେଣ୍ଠରୁ ସୂଢା କାଢ଼ି ବୁଢ଼ି ଆର୍ଣା ବସା ରୁଣ୍ଡଛୁ । ସେଥରେ ସେ ଶୋଇ ପଡ଼ ରୁ ଫେର ଦେଖୁଛୁ ସୁଝର ସ୍ବପ୍ନ ।" ସତ୍ତ୍ୱେଶମୀ ପ୍ରକୃତସ୍ଥା ହେଉଛୁ । ଯେପକ ଜୀବନର ଏହି ପଈବେଷ୍ଟମ ଢା’ର ଜନ୍ମରୁ, ଏ ମଧ ଜୀବନରେ କଘର, ଏହାର ଉପରେ ଅଗ ଗଢ଼ି ବାକୁ ମୂଳରୁ ଢା'ର ପ୍ରଭଜ୍ଞ, ଦୁଇ ପନ୍ତ୍ରରୁ ।
ରେଷେଇଘରେ ବସି ବସି ମୁଣ୍ଡଚା ଝାଙ୍କୁ, ଆଖି ମାଡ଼ପଡ଼୍ ରୁ । ଡଃ,0, କେଭେ ଡେଈ, କେତେ ବେଲେ ସେ ଆସିବେ ! ନରୁଝିଆ କେଡ଼େ ଝିଆ !
ସରେଶମୀ ରନ୍ଧାଘର ବନ୍ଦକଈ ଦାଣ୍ଡଘରକୁ ଆସିଲ ! Qସ୍ତା ଆରପ ମଭେଦ୍ ବାବୁଙ୍କ ବସାରେ ସେହ କଲେଜଗନ୍ଧ ବହପାଖେ ବସି ପଢ଼ ଛୁ । ସରେଶମୀ * ଦାଣ୍ଡଘରେ ଲ୍ୟାମ୍ପ ଜାଲଦେଲ। ଆଲୁଅର କୌଣସି ଆବଶ୍ୟକ ନାହଁ । ଆଲୁଅ କଲେ କେବଲ ନଜେର୍ଦ୍ଧ୍ଵ ପଦାକୁ ବାଈହୋଇ ପଞ୍ଜାବ, ସେ ଜାଣେ । ଢଥାଟି ଭା’ର
-ଶିଆଲ ହେଲ ଟିପେଇ ଟିପେଇ ଯାଇ କାନ୍ଥର ସେ ଲ୍ୟାମ୍ପ ଝିଲୁ ବେଳ ଦେବାକୁ । -ମନ ଭୂଭରର କେଉଁ ଅଜଣା ସାନ ପାପ ଉଷୁମେଇ ଦେଲ ଭା’ର ବ୍ୟକ୍ତଭୃକୁ,