ଦାନାପାଣି
ଆଗରେ ବା ବନ୍ଦ କଈ ଗୁଲଛୁ ଗୋଟାଏ ମନ୍ତ୍ରର ଗାଈ । ବାଧ୍ଯ ଚୂଡ଼ ନାହଁ । ଡ୍ରାଇଭର ପାଖେ ବସିନ୍ଧୁ, ଜଣେ ପ୍ରକାଣ୍ଡ ଚୁଝି, ବେକରେ ଘାଗଡ଼ା ମାଲ ଓ କଣ୍ଠି, ବାହାତଲେ ନାଈ ବଢ଼ୁଆ । ଚଢ଼ିଲ ପଣ ବସିଛୁ, ମୁହଁରେ ଖେଛ, ଦରଗୁଢ଼ା. ହାତରେ ଇଙ୍ଗିତ କରୁଛୁ । ଡ୍ରାଇଭରକୁ ଗଇଁସଇଁ ହୋଇ, ଜୋରରେ, ଆଦୃଶ ଜୋରରେ ।”
ସେବନ ସାହୁ । ଇଟା ପୋଡ଼ାଏ, କଣ୍ଟ କ୍ରଈ କରେ । ମୁଦ୍ଧ ବଜାରରେ ଢମ୍ମୁ-କଲା ଯୋଗାଣି ଝଙ୍କାର ୨ ପ ଢାର, କଳାକୁ ୪ଙ୍କାଏ । ନୂଆ ଧମ । ଝିପ
ଏ I ପ୍ଲେ ଖଣ୍ଡେ ପିନ୍ଧେ ।
ଦାନାପାଣିର ମୁଦ୍ଧରେ ଜ ୀ ସେବନ ସାହୁ ।
“ଥୋଡ଼ା କେଆର କରେ ? ହେଁ ।”
ସାହେବର ପାଁ ପି ନ ମାନ୍ଧ ପ୍ରଚୁର ଧୂକ ଉଡ଼େର ମଦୁଆ ପଣ ୪୩ ୪ଲିକା ଢାର ମନ୍ତ୍ରର ଆରେ ଆଗେ ପଲେଇଲି ।
ସାହେବ ଭଲ ପଡ଼ଛୁ, ବାଁ ଆଙ୍ଗୁଠିର ମୋଟା ନଖ କାମୁଞ୍ଜ ପକାଉଛୁ ।
“ହେଇ, ବ୍ୟାଚ୍, ସେ ମଝରର ନମ୍ବର ନୋଟ୍ କଶନ୍ତି ?”
ଗଡ଼ଗଡ଼ କଣ୍ ବଲୀଦଭ୍ ସାଂକଗଲ ସେବନ ସାହର ନାଁ ଗାଁ ଓ ଭାର ମତର ନମ୍ବର । ଉଚ୍ଚସରେ ଭୁଲଗଲ ଯେ, ମଝରର ମାଈକର ନାଁ ଗାଁ ଲେଖା ନ ଥାଏ । ଆଉ ନମ୍ବର ନେଲେ ସାହେବ୍ ବା କଣ୍ଟ କରବ ? ସେ ଢ ସରକାର ନୁହେଁ, କ୍ୟୁପାନର ସାହେଦ୍ । କିନ୍ତୁ ସେଥରେ କଣ ଅଛ ? ପଲ୍ଟରଲ ମାନ୍ଧେ ସବୁ ଖବର ସେ ଦେଇପାଊଛୁ । ଜସ୍ଟ ମା କାଲୀ !
“ହଁ ’” ସାହେବ ଶନ୍ତଭ, ‘‘ଆଚ୍ଛା, ଝିପି ରଖ ।
ପାଇବ ଏଥର ସେବନ,ସାହୂ । କିନ୍ତୁ ସାହେବ ତନ୍ତଭ ହେଲ କାର୍ଦ୍ଦକ ?
ପୁଣି ସଦେହ, ପୁଣି ଅବଶ୍ବାସ ।
ଭେବଦ୍ଧ ସାହୁ ଧୂଲ ଉଡ଼େଇ ସ୍କୁଲ ଯାଇଛି ।
ବଳୀଦତ୍ତର ଥମାମିଟରର ପାଘ ଦଞ୍ଜନା ଖସିପଡ଼େଲ ଭଲକୁ, ଖସିପଡ଼ ସେ କେ ଉଁଠି ଲୁଗଲ । ସେ ଈଣ୍ଠଜୟୀ ନୁହେଁ, ସେ କଛୁ ନୁହେଁ, ସେ ଖାଲ ବଳଦତ୍ତ, ଦାନାପାଣିର କଣିକା ଗୋଇବାକୁ ଗୋଟିଏ ପି. ଡ୍ ।
ଲେକେ କେଭେ ବଡ଼ଲେକ ହେଲେଣି, —? !
ନଈକୂଲେ ସେଉଁମାନେ ତୁଚ୍ଛା ହାଓ । ଖାଉଥିଲେ, କେଳେ ଉଞ୍ଚ ଡାଲକୁ ଚଢ଼ି ଗଲେଣି ସେମାନେ ! ଡଃ !
କୁକୁରଟା ଢା ଉପରେ ଅଧେ କାଙ୍କ୍ଷା ଲଦ୍ଦ ଦେଇ ଶୋଇଛୁ । ମନେ ପଡ଼ ଛ ବାପ ବୁଢ଼ା.କଣ କରୁଥିବେ ?