ଦାନାପାଣି
ତା ପରେ ଖq ଝଲସିଲ । ବଡ଼ବାରୁ ଧାଇଁ ଧାଇଁ ଆସି କାଗଜ ଭାଡ଼ାଏ ସାହେବଙ୍କ ହାତକୁ ବଢ଼ାଇ ଦେଲେ, ସାହେବ ଏଣିକ ମୁହଁ ରୁଲେଇଲେ ଖୁବ୍. ଜୋରରେ ଏମୁଣ୍ଡ ସେମୁଣ୍ଡ ଆକୁଲ ହୋଇ ଯା’ ଆସ କରୁଥିବା ବଳୀଦତ୍ତ ଫେର_ ନପଞ୍ଜ ସଳମ କଲ । ସାହେବ ପଦ୍ମ ସି ଦେଖାଇ ଭୃକୁମ୍’ଦେଲେ ‘ବସ’ ।
ବଟୁ ବସୁ ଦେଉଛୁ ଗାଡ଼ି, ଗାଡ଼ର କବାଧ୍ୟ ସେ ଭଲ କଈ Qଡ଼ି ପାଈନାହଁ, ଖୋଲ ଅଛୁ, ପ୍ରାଣପଣେ ଓଝାଈ ଧଈଛୁ । ଫେର ଦୁଦ୍ଧି ନ୍ତା, ଏଥର ସେ ଝାଲେଇଲଣି । ହଠାତ୍ ସାହେବଙ୍କ ଈରକ୍ତ ନଘା—ନା ହାତରେ ଏକ ଝାଣ୍, ।
ଏଥର ବଳୀଦତ୍ତ ଭାର ଦିଶସ୍ଥିରକୁ ଘାଦେଲ । ଶଳତାକାର ଲୁଲୁର,- ସତେ ଅବା ଗୋଟାଏ ଗୃହପାଲଢ ବାଘ, —କାଣ୍ଡ । ହଂସ୍ର ଦୃଷ୍ଟି ରେ ଗୃହ ରହିଛୁ, ଆଁ କରୁଛୁ, ଶଉ ଦେଖାଉଛୁ । ଆରମ୍ଭ କଲଣି ଗୋଟାଏ ଗମ୍ଭୀର ଘୁମୁର ବଲୀ- ଦତ୍ତର ଚୂଷଙ୍କୁ ରକ୍ତ ଶୁଖି ଯାଉଛୁ, ପାଟିରେ ଆସୁଛୁ ଗୋଟାଏ କଲକାଲଆ ଶତ୍କାର, ଖୁବ ଚୋରରେ ସେ ବୋବାନ୍ତା—“ଇଲେ ବାପାଲେ ! ଇଲେ ମୋ ଦାଉଁଲ ! ଖାଇଗଲ ଲେ !” ଅନ୍ଧ ପ୍ରାଚୀନ ଆଶ୍ରମ ଭୁବପ୍ରକାଶର ସନାତନ ବାଟରେ ଗ୍ରଣ୍ଡର ବୋଝ ହୃରାଲ ବଢିରେଇ ପଳାନ୍ତା,—ପଳାନ୍ତା, କନ୍ନ ଶଳାର ଖଟ ହୋଇ- ହେଊଛୁ ଏକପ୍ରକାର ସରୁହୋଇ କୁନ୍ଥେଇବାର ସାନ ଶବ୍ଦ, ଭୟକ ସାନ ଜନ୍ତୁର ଶବ୍ଦ । ଏଥରେ ଲୁଲୁରର ମିଜାଜ୍ ଆଦୃଈ ଗରମ ହୋଇଗଲା । ଏଥର ଢାର ଗମ୍ଭୀର m ଠକ ନର୍ଦ୍ଦେଶ ଖୋଜୁଥିଲ । ଢାର ଘୁମୁରା ବନ୍ଦ ହେଲା । କନ୍ତୁ ଏଣିକ ସେ ବନ୍ଧ ଭା ଗୃହେଁ । ଢାର ପ୍ରକାଣ୍ଡ ମୁହଁ ଆଗକୁ ଗେଞ୍ଜି ବଳୀତ୍ତର ଢଳୁ ଉପରକ୍ତ ରକୁ ଶୁଙ୍ଘି ଶୁଙ୍ଘି ଆଖ୍ୟାର କଈଗଲ । ଢାର ପ୍ୟାଣ୍ଟର ଗୋଡ଼ର ଭଙ୍ଗକୁ ଗୋଡ଼ରେ ଆଞ୍ଚ ଭୂଲ ଓ ଦାଗ ଲଗାଇଲ ଓ ଭାର କୋଡ଼ ଉପରେ ଗୋଟିଏ ଓଜନ ପାC. ଥୋଇ & ହୋଇ ଶୋଇଲା । ଗର୍ଜନ ଅଗ
ଯାହା ହେଉ, ଏ ବ ଏକପ୍ରକାର ସଙ୍ଘ, ଆଶାଙ୍କା ପଦେ ପଦେ,— ମନ ଟିକେ ପଦାକୁ ଉଡ଼ସାଇ ମେଘରେ ହଳ ନ ଯାଉଣୁ ଧୀରେ ଚୁଝିଲି ଧଈ କିଏ ଜଣେ ଓତାର Q, ଚେଢ଼େଇ ଦିଏ,—ରୁ ଏଇଠି ଅନ୍ତୁ ।
ଏକକି କେ ରୂଡ଼ଦେଲେ ଚେଢନା ବେଶ୍ ପଦାରେ ଉଞ୍ଚରେ ଉଡ଼ ପାରୁଛି ଘୁଞ୍ଜିପର । ଗାଣ୍ଡୁ ଫୁଲିଛୁ । ଶଂଳିତ ହୋଇ ଲେକେ ବାଧ୍ଯ ରୁଡ଼ ଦେଉଛନ୍ତି, ଦଣ୍ଡବଡ ଅଟ୍ୟ । ତଜ୍ଜା ଲେକେ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ଦ୍ରୋର ବଲୀଦତ୍ତ ଆଡ଼କୁ ଗୃହ୍ମ ଛତ୍ର, -ସେଉଁମାନେ ଜୀକୁ ମନେ କରନ୍ଧ୍ର ମଣା ମାଛ ପଈ "ସେମାନେ ବ ମୁହ ତେକ ଟିକିଏ ଅନେ ଗାଡ଼ି ଝୁଲି ଯାଉଛୁ । ଦାନ୍ତବକ, ଚଳନ୍ତ ଗାଈ ଉପରୁ