ନା କଣ • ତାପରେ ସେ କହଲ, ସାହେର୍ ଶଗର ଧଣ୍ଡଚନ୍ତ କଣ୍ଠ ଦେବାକୁ ହଁ,
“କହଲ କଣ ଜାଣିଲ ? କହିଲ, ଆଜ୍ଞ ଆପଙ୍କେ ନୂଆ ଜୋଇଁଙ୍କର ଖାଲି ଏଇକି ବର୍ଷଚ୍ୟ ମୋପରେ ରୁଷିବେ ନା ଆଉ କଛୁ ? ତେବେ ଗୋଡ଼ା ସୁଦ୍ଧା ମହଁ ଜୋ କଣଅନ୍ତୁ, ଅଉ କାହିଁକ ? ହାଃ ହାଃ ହାଃ ହାଃ ।”
ଜଣେ ଉତ୍ତର ବଢେଇଛୁ, ସମସ୍ତେ ଯାହା ଭ୍ରବନ୍ଧ ଜଣେ କହେ, କଂକ ଶନ୍ତା ଜନ୍ତୁ-ଶକାରରେ ଆତ୍ମପ୍ରକାଶ କରୁଛ, ଘରସାକ ହୋ ହେ›
ଏଠି ଅଜ୍ଞତରେ ବଲୀଦତ୍ତର ଅଖି ଢେଣ୍ଟ ଉଠିଛୁ, ସେହ ହସରେ ସେ ବ ମାଈଯାଇଛ, ଦଣ୍ଡକପାଇଁ ଭୁଲଛୁ ସେ ଉନ୍ନତର ଉପାସକ । ଆଗ୍ରହରେ ଏକାଥରକେ ତା'ପରେ :'” ବଲୀଦ୍ଦତ୍ତ । ନନ୍ଦ । ଜିଲ୍ଲା, ସେ ଟାଇପ୍ ଠୁକ୍ ଠୁକ୍ କରେ । ଧୁ = ସେ ଦିନ ସ୍ରାବ କଲେ ।
“ ?”
"ତାପରେ ? ଢାପରେ ଲଙ୍କାପୋଡ଼ା ଏକଦମ୍ ଲଙ୍କାମର ପଶ ଭଲ ପଡ଼ିଗଲେ । କହୁଲ କାମବେଳେ ବହୁ ପଢ଼ାହେଉଛୁ, କାମ ବଢେଇଲେ କବାଦ୍ ନ ? କମ୍ପାସ ମାଗଣା ଦରମା :"
“ମୋର କଇ ହାତ କଟକ ଡାକଲଣି, ଆଉ ଧୈର୍ଯ୍ୟ ନାଈଁ । କହଲ
ଗେଟ୍ ଆଉଟ୍ କହ ଏକ @ଆଁ ମାଈଶ ବନ୍ଧୁ, ଦାନ ତେବୋଲଝି ଯାଇଛୁ ହଲ । ଶୂନୀ ରୂ’ କପ୍ ପ୍ଲେଟ୍ ଭଲେ ପଣ୍ଡ ଖଟ୍ ଖଳ୍ପୀ ଆତ୍ରେ ଢାକୁ ଗୋଧୋଉ ଗୋଟୋଉ ମନ୍ୟୁ ମନ ସେ କଣ୍ଠହେଉଛୁ କାର୍ଦ୍ଦକ ସେ ଷଣ୍ଢ ହବ ? ହବ ? ଭାର କି ଦରକାର ?” ସଣ୍ଟ୍ ଦା ଗମ୍ଭୀର ର । । କ କଈବାର ହେଲେ ସେ ନିଶ୍ଚସ୍ତ କହନ୍ତେ—“ଉତ୍ତେଜନା ସ୍କୁଷ ନଷ୍ଟକରେ, ଶାସ୍ତ୍ରରେ ଅଛ ।” କିନ୍ତୁ ଅନ୍ୟମାନେ ରୂଷ୍ୟର ଷଢକାରକ, ଆୟୁଷ ଟି ଅଗ୍ରହାନ୍ ଢ । । ଏ ଷଣ ଶତ୍ପାଢରେ ବଳୀଦତ୍ତ ଦଶକନା ଗଳ୍ପଗଲଣି ଜଜ ଖୋଲି ଭତରକୁ; ଈନ୍ତୁ ଭାର ଆଗ୍ରହ ମଈନାହଁ । ନନ୍ଦ ଗ୍ରୁତ ଫୁଲେଇ ସିଧାହୋଇ
ବସିଳଣି, କେଘ )ର କେର ବାଲି କପାଳରେ ଝ ଲୁଛୁ, ମୁହଁ ଷଣ ଦଶୁଛୁ, ଆପଣାର
କୌଣସି ଅନୁଭୁଦ୍ଧ ମନେ ମନେପଡ଼ ଛୁ, ନନ୍ଦ କହୁଛୁ ‘ଢାପରେ ବନ୍ଧୁ ?’” "8°, କ ଶୁଣ ! ଲୁଞ୍ଜ ଅର୍ଦ୍ଦଲ ଆସି କହଲ ଗ୍ରେଟ ସାହେବ୍ କନ୍ଦ୍ବଚନ୍ଧୁ ଏ ଘରେ କଣ ହଊe ? ଗୋଲମାଲ ଗୋଲମାଲ ହଉ କାହଁକି ? କହଲ ଯା କହଦରୁ ଏ ଦରେ ହୋମ ହଊ । ଗ୍ରେସାହେପ୍ଙ୍କ ବାପୀ ଯଜମାନ ପୁରେହତ ଜନା—"