ଦାନାପାଣି
ଝଡ଼ପଡ଼ିଲ, ତା ପରେ ପବନରେ ଧୂଲ ପଈ ଊଡ଼ ଗୁଲିରୁ ହାହାକାର, ଜନ୍ତୁର-
ସତ୍ତ୍ୱେଶମ ବଷଣ୍ଡ ମୁହଁରେ ରୁଲପଡ଼ ସ୍ଫୁର୍ହଲ ବଲୀଦତ୍ତ ଗମ୍ଭୀର ହୋଇ ଠିଅ ହୋଇଛୁ, ମୁହଁକୁ ଭଲକୁ ଭଲେଇଛୁ, ଓଠରେ ଓଠ Đପିଛୁ, ଅନୁମାନ କଲ ସ୍ବାମୀ ତାର ବର୍ଣ୍ଣ ସ୍ବରରେ ମୁଗ୍ଧ, କହଲ କେଡ଼େ ଉଦାସ ! ଗଉଡ଼ କାହୁଁ ବନେଇ 一” “ସ୍କଶ ସୁନ୍ଦର ବାଜୁଛୁ, ନୁହେଁ ? ଜାଣିବେ ଏମିଶ୍ର ? ଆଂ,
“ଆର୍ୟୁ, ହଁ କହଲ !” ଏତେବେଲେ ଗ୍ରସ୍ତ ପାଇଲ୍ସ ବା”, “କ୍ସର ଭଲ ବଜଉତ ନା ଭଈ ଭଲ ବୋବୋଉ, ଦୁଃ, ଅଚ୍ଛା ବଜାରରିଣ, ମଣିଷ କଛୁ ନ କହଲରୁ ଲେକଙ୍କ ବଜାଈଗିର ବୃଷ୍ଟି ସାଉଛୁ, ଭଦ୍ରଲେକ ଦାର୍ଶ୍ଵରେ ଏଣିକ ବାଇନାହଁ ବସେଇବେ ମନେ କଣ୍ଠଚଣ୍ଡ, ନାଁ ? ରହ ମୁଁ ଦେଖେ ତାର ମଜା, 3g ଶତ୍କାର କଲ ବଳୀଦତ୍ତ ଦୃଢ଼ପ୍ରଣଜ୍ଞରେ, ଅଗକୁ ଚମକଲ, ଦୁଆରମୁହଁ ଆଡ଼କୁ। ଅଢଙ୍କରେ କାନ୍ଧ ଉପରେ ଧଈ ପକେଇ ସରେଶମ କହଳ, ‘କ୍ଷ୍ମ ଏ କଣ କରୁଚ ? କାହାର କଏ କଣ କଲେ ଆମର କି ଯାଏ ?"
କାନ୍ଧ ଉପରେ ସପ୍ତେଶମର ବଜ୍ରମୁଷ୍ଟି, ମୁଣ୍ଡ ଉପରେ ସରେଶମର ଟ୍ରଷ ଢେଣିକ ଚାର ମୁହ, ଛୁଝିପିଟି ହୋଇ ବଳୀଦତ୍ତ ରଞ୍ଜଲ, “ଗୁଡ଼, ଗୁଡ ବାଧ୍ଯ ।''
,, - 29 29, σε φθι କେଉଁ ଅଭିନÇରୁ କାଣିହୁଏ । ଗୋପନରେ ଜୀବନକୁ ପ୍ରତିବତ କରୁଛୁ କଳା, ରେଣିକ ଅଦୃଶ ଗୋଟିଏ ହେଣ୍ଟାଲ, — ପ୍ରହଣ—ପ୍ରହଣ !
* ଏ—ମା, ମୁଁ କୁଆଡେ ଯିବ ଲେ, ତମେ ଏନିତ କାର୍ହକ ହଉଚ ?” ଦେଝିବ କେମିତଆ ସେ ଦଇଁଣୀବଜାଳ, ବଜାଈଖୋକା କାଢିକା, ଉଠ ରୁମେ, ଥପ୍ । କରେ ଢାକୁ ।”
ଶତ୍କାର ଅବଶ୍ୟ ହୋଇଥଲ ଖୁବ୍ ରଣରେ । ସେ ପାଖେ ବଂଶୀସୁନ ହଠାତ୍ ଥଟ୍ କଣ ବନ୍ଦ ହୋଇଗଲା । ବଲୀଦତ୍ତର ଦେହର କମ୍ପ ସଗ୍ରେକମଠି ଚଦଝିଛୁ, କବାଟକୁ ପିଠି କଈ ବଲୀଦତ୍ତକୁ ଧଈ ସଙ୍ଗେଶଳୀ କହଲ; “କୁଆଡ଼େ ଯିବ ? କଣ ହେଲ ? କଣ ହୋଇଶ ଭ୍ରମର ! ଆଖି ତା କୁମ୍ଭାଳୁଆ ଆଖିପଣ, ମୁହଁରେ ପାଣି ନାହଁ, କାଇଁ ଏମିଶ ହେଉଚ ? କୁଆଡ଼େ ଯିବ ? ମାଡ଼ ଫଉଜ୍ୱାଈ କଈବାକୁ ? ପାଈବ ତୁମେ ! କାକ ଏମିଶ୍ର ଉଚ୍ଛନ୍ନ ହଉଚ କହଲ ମଭେ; ସରୁଦ୍ଧନେ ଶାନ୍ତ ଲେକ, ଗୁଣ୍ଡାମି ଭୃଣ୍ଡାମିକ ପାଈବ ତୁମେ ! ଆସିଲ